‌به گزارش مشرق، نورنیوز نوشت: برگزاری رزمایش مشترک اخیر آمریکا، فیلیپین و استرالیا در آب‌های دریای چین جنوبی، نقطه آشکارساز و تشدیدکننده بحران‌سازی هدف‌مند واشینگتن در شرق آسیا محسوب می‌شود.

ناامن‌سازی محیط پیرامونی چین، تبدیل به راهبرد ثابت و کلان سیاست خارجی آمریکا شده و بر همین اساس، خلق تنش‌های مزمن و مستمر در شرق آسیا در دستور کار مقامات نظامی و سیاسی آمریکا قرار گرفته و روز به روز، این مسئله نمود بیشتری پیدا می‌کند.

آمریکا و فیلیپین سه‌شنبه ١١ آوریل بزرگترین رزمایش خود در تاریخ روابط دو کشور را در این کشور جنوب‌شرقی آسیا آغاز کردند که ١٨ هزار نظامی آمریکایی و فیلیپینی به مدت دو هفته در آن حضور دارند.

برای اولین بار این رزمایش با تیراندازی با گلوله‌های جنگی در آب‌های دریای چین جنوبی همراه بود، جایی که چین مدعی مالکیت تام و تمام بر آن است.

شروع رزمایش آمریکا و متحد دیرینه‌اش در منطقه تنها یک روز پس از پایان رزمایش ارتش چین و شبیه‌سازی محاصره تایوان توسط ده‌ها فروند هواپیمای جنگی و کشتی‌های نظامی چینی اتفاق ‌افتاد که دقیقا به معنای اصرار آمریکا و برخی متحدانش مبنی بر خلق بحران‌های مزمن در شرق آسیاست.

به عبارت بهتر؛ واشینگتن قصد دارد این پیام را به پکن مخابره نماید که از مداخله در محیط پیرامونی چین دست بر نخواهد داشت!

در مقابل اما، چینی‌ها نیز در مقابل این بازی نامتوازن و خطرناک آمریکا دست بسته نخواهند ماند.

یکی از موضوعاتی که باید آن را در تحلیل منازعات اخیر میان آمریکا و چین در تایوان مورد تجزیه و تحلیل قرار داد، مربوط به سفر «امانوئل مکرون» رئیس جمهور فرانسه به پکن و دیداری او با «شی جین پینگ» رئیس جمهور این کشور است.

مکرون پس از بازگشت از چین تأکید کرد که ورود اروپا به منازعه‌ای که به لحاظ راهبردی و جغرافیایی ارتباطی با آن ندارد، توجیه منطقی و راهبردی ندارد.

فراتر از آن، رئیس جمهور فرانسه خواستار فاصله‌گیری اروپا از سیاست‌های امنیتی و حتی ساختارهای اقصادی و مالی آمریکا شد.

با توجه به جایگاه فرانسوی‌ها در اتحادیه اروپا، پیام پاریس برای واشینگتن در قبال بحران تایوان کاملا مشخص است؛ اینکه با توجه به مناسبات جاری اقتصادی میان اتحادیه اروپا و چین و همچنین هزینه‌های هنگفتی که اروپا در جنگ اوکراین پرداخت کرده، دیگر جایی برای همراهی آنها با آمریکا در خلق و تثبیت بحرانی دیگر در جهان باقی نمانده است!

به نظر می‌رسد در همین راستا؛ آمریکا به جای حساب کردن بر روی اعضای اروپایی ناتو، بر روی بازیگرانی مانند استرالیا، فیلیپین، کره جنوبی و ژاپن برای بحران‌سازی در محیط پیرامونی چین خصوصا در تایوان سرمایه‌گذاری کند.

البته این بازیگران هم محدودیت‌هایی در این خصوص داشته و نسبت به آثار و تبعات همکاری مطلق با آمریکا در منازعه با پکن آگاه هستند.

در چنین شرایطی، آمریکا دستان بسته‌تری در برابر چین خواهد داشت و به عبارت بهتر، گرچه دولت بایدن در شرق آسیا در حال بازی با آتش است، اما این آتش‌افروزی بیش از آنکه منافع آمریکا را تامین کند، قطعا آنها را خواهد سوزاند.